Na swojej piątej, a drugiej solowej płycie Ten Typ Mes dokonuje zamachu na wszystko, co banalne, nijakie i zwyczajne. Artysta rapuje, nuci, śpiewa nie tracąc przy tym wyczucia ani dystansu do samego siebie. W utworach takich jak „Ten zwykły we mnie” obśmiewa się z własnego lenistwa i tego, że zwraca uwagę innym na poprawne wyrażanie się, podczas gdy sam „ubiera kurtkę czy cofa do tyłu czasem palnie”. Nie godzi się na amerykanizację stylu życia, kredyty brane na modne gadżety, rozmowy z dawnymi znajomymi zaczynające się od „ile zarabiasz”. Koncerty, które zagrał w całej Polsce dały mu szersze niż tylko „wewnątrz-warszawskie” pole widzenia. Tekstowo zatem „Zamach na przeciętność” to kolejny progres Mesa. Wejrzenie w duszę, tym razem nie tylko swoją, było już zauważalne w pierwszym singlu, hitowym „My”. Muzycznie nowy album to podróż przez style. Od samplowanych brzmień lat 60-tych w „Plac zbawiciela cz.1” przez g-funkowe piszczały w „Nie płaczę za nimi”, rockowe gitary w „Welcome/Willkommen”, kończąc na wolnych, klimatycznych „Już” czy „Giń, kochanie !”, które przez gitarzystów współpracujących z Mesem zostały określone jako „blues” (ku zaskoczeniu artysty). Czy „Zamach na przeciętność” jest płytą eksperymentalną ? Byłoby to pierwsze skojarzenie, jednak doświadczenie Mesa w negowaniu własnego stylu i wymyślaniu zupełnie nowego to wysoka jakość, do której raper już przyzwyczaił. Mimo różnych brzmień słychać, że Mes cały czas nad wszystkim panuje - dosłownie i w przenośni, ponieważ album nagrał sam we własnym studiu (z wyjątkiem zarejestrowanego na ulicy pierwszego klipu).